Do kompletu :) - brytyjska Dywizja Pancerna, która posiada odmienną organizację niż dywizje niemieckie lub amerykańskie. Występują w niej np. czołgi lekkie (Scorpion i Scimitar), nieczęsto spotykane w formacjach tego typu innych państw.
W latach osiemdziesiątych trzon brytyjskich sił lądowych tworzyły trzy dywizje pancerne (bez 19 Brygady Zmechanizowanej z 3 Dywizji Pancernej, znajdującej się na Wyspach i gotowej do podjęcia działań do 5 dni od ogłoszenia mobilizacji), wchodzące w skład Brytyjskiej Armii Renu (BAOR – British Army of The Rhine). Razem z dywizją zmechanizowaną (stacjonującą na terytorium Wielkiej Brytanii i gotowej do podjęcia działań do 10 dni od ogłoszenia mobilizacji) sformowane były w 1 Korpus Armijny BAOR.
Brytyjska armia jest armią całkowicie zawodową. Oprócz ewidentnych wad m.in. w postaci możliwości zaistnienia dużej luki mobilizacyjnej w przypadku wybuchu wojny (brak przeszkolonych rezerw i konieczność kilkumiesięcznego szkolenia prawie od podstaw obywateli powołanych do służby wojskowej), system wojska zawodowego daje dużo większe możliwości wyszkolenia żołnierzy i oficerów.
Jednostki tworzące 1 Korpus Armijny poddawane są rotacyjnemu systemowi szkolenia – oznacza to, że co kilka lat dywizja zmechanizowana stacjonująca na terytorium Wielkiej Brytanii zostaje przemieszczona do Niemiec, jednocześnie całkowicie zmieniając swój profil działania na pancerną. Zmiana ta dotyczy zarówno struktury dowodzenia dywizji, jak i organizacji i uzbrojenia wszystkich pododdziałów, które przejmują sprzęt po swojej poprzedniczce (wysłanej do Wielkiej Brytanii, aby przejąć rolę dywizji zmechanizowanej).
Poszczególne bataliony tworzące poszczególne dywizje zmieniają swoje struktury i przeznaczenie (np. oddziały rozpoznawcze stają się pancernymi a zmotoryzowane zmechanizowanymi).
Taki system szkolenia daje w rezultacie wysoki poziom przygotowania żołnierzy i oficerów do działań zbrojnych oraz wszechstronną znajomość sprzętu i uzbrojenia znajdującego się na wyposażeniu Królewskich Sił Zbrojnych.
Bezpośrednie wsparcie oraz obronę przeciwlotniczą pododdziałom dywizji pancernej mają zapewnić samoloty i środki obrony przeciwlotniczej należące do Królewskich Sił Powietrznych (RAF – Royal Air Force).
Podobnie Królewska Marynarka Wojenna (Royal Navy) ma za zadanie zapewnić niezbędne wsparcie dla wojsk lądowych podczas operacji amfibijnych.
Jednak, aby wykazać, że w nawet w tak doskonale wyszkolonym i wyposażonym wojsku, jak brytyjskie, nie wszystko idzie jak „po maśle" i współpraca pomiędzy pododdziałami RAF-u, Royal Navy i wojsk lądowych nie zawsze przebiega bez przeszkód, można przytoczyć losy pododdziału RAF, wyposażonego w wyrzutnie pocisków Rapier, który miał chronić desantowane z okrętów i rozwijające się na brzegu oddziały piechoty, podczas sławnego lądowania pod San Carlos, przeprowadzonego w ramach Operacji Falklandzkiej.
Wyładowane na brzegu wyrzutnie Rapier okazały się niesprawne, ponieważ wilgoć i zasolenie występujące podczas transportu przez Atlantyk spowodowało korozję delikatnych podzespołów elektronicznych (przed lądowaniem nie zrobiono pełnego przeglądu technicznego). Naprawa i wymiana uszkodzonych części trwała kilkanaście godzin i to w sytuacji, kiedy Rapiery powinny były już zapewnić osłonę lądującym pododdziałom. Kiedy już je uruchomiono, okazało się, że sygnał emitowany przez stacje radarowe Rapierów oraz sygnały radarów operujących w pobliżu okrętów wojennych wzajemnie się zakłócają, uniemożliwiając sprawne działanie wyrzutni Rapier oraz systemów obrony przeciwlotniczej floty. Podjęto więc decyzję o wyłączeniu radarów wyrzutni Rapier i przejściu na rezerwowy, optyczny system celowania. Niestety także wtedy użycie wyrzutni nie było możliwe, ponieważ niskie temperatury spowodowały, że w celownikach zaczął się zbierać lód. Problem rozwiązały dopiero specjalnie przywiezione ogrzewacze i wentylatory. Rezultat był taki, że wyrzutnie systemu Rapier przez ponad trzy dni były wyłączone z działania i to w okresie najbardziej nasilonych ataków lotnictwa argentyńskiego.
Organizacja i uzbrojenie
Dywizja Pancerna liczyła w sumie 15 580 żołnierzy i oficerów. W jej skład wchodziły: dowództwo, trzy dowództwa brygadowych grup bojowych oraz następujące pododdziały bojowe, wsparcia i zabezpieczenia:
sztab,
5 pułków pancernych,
5 batalionów zmechanizowanych,
dywizyjna grupa artylerii,
pułk dowodzenia i łączności,
pułk śmigłowców,
pułk inżynieryjno-saperski,
pułk transportowy,
batalion ochrony,
2 bataliony remontowe,
batalion zaopatrzenia,
3 bataliony medyczno-sanitarne,
kompania żandarmerii.
Dywizja Pancerna nie posiadała sztywnej wewnętrznej struktury organizacyjnej. Do poszczególnych Brygadowych Grup Bojowych mogły być, w zależności od bieżącej sytuacji i potrzeb, przyłączane rozmaite pododdziały bojowe i wsparcia, wchodzące w skład dywizji. W toku prowadzonych symulacji i gier wojennych wypracowano trzy podstawowe warianty brygadowych grup bojowych, jakie mogły być tworzone na polu walki:
ciężką (Heavy Combat Group) – złożoną z 2-3 pułków pancernych i 1 batalionu zmechanizowanego,
średnią (Medium Combat Group) – złożoną z 2 pułków pancernych i 2 batalionów zmechanizowanych,
lekką (Light Combat Group) – złożoną z 1 pułków pancernego i 2-3 batalionów zmechanizowanych.
Należy jednak podkreślić, że przedstawiona lista nie zawiera wszystkich możliwych wariantów konfiguracji grup bojowych dywizji pancernej.
Oprócz wymienionych pododdziałów brygadowej grupy bojowe posiadały stały element, złożony z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia.
Pułk Pancerny liczył 525 żołnierzy i składał się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia (1 czołg, 3 transp. rozp. Scimitar)
plutonu rozpoznawczego (8 czołgów lekkich Scorpion),
plutonu ppanc (9 samobieżnych wyrzutni ppk FV-102 Striker, 2 transp. rozp. Scimitar),
4 szwadronów czołgów (pluton dow – 2 czołgi Challenger albo Chieftain, 1 transp. rozp. Scimitar oraz 3 plutony po 4 czołgi Challenger albo Chieftain),
plutonu ewakuacyjno-remontowego (1 transp. rozp. Scimitar)
Ogółem w skład uzbrojenia pułku pancernego wchodziło:
57 czołgów Challenger albo Chieftain,
8 czołgów lekkich FV-101 Scorpion,
10 transp. rozp. FV-107 Scimitar lub sam. panc FV-721 Fox,
9 samobieżnych wyrzutni ppk FV-102 Striker.
Batalion Zmechanizowany liczył 770 żołnierzy i składał się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia (1 czołg, 3 transp. rozp. Scimitar),
3 kompanii zmechanizowanych (w składzie: pluton dowodzenia – 1 transp. rozp. FV-107 Scimitar lub sam. panc FV-721 Fox, 3 plut piechoty po 4 MCV-80 Warrior albo FV‑432 Trojan i 1 moźdz. 51mm na FV‑432 Trojan),
kompanii wsparcia (w składzie: plutonu rozpoznawczego - 8 transp. rozp. FV-107 Scimitar lub sam. panc FV-721 Fox, 3 plutonów ppanc – po 8 ppk Milan oraz 8 tranp opanc FV-103 Spartan, plutonu moźdz. – 8 moźdz. L1A1 na transp. FV‑432 Trojan),
plutonu remontowego.
Ogółem w skład uzbrojenia batalionu zmechanizowanego wchodziło:
36 MCV-80 Warrior albo FV‑432 Trojan,
9 moźdz. 51mm na FV‑432 Trojan,
8 L1A1 na transp. FV‑432 Trojan,
14 transp. rozp. FV-107 Scimitar lub sam. panc FV-721 Fox,
8 transp. opanc FV-103 Spartan,
24 ppk Milan.
Dywizyjna Grupa Artylerii składała się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
baterii dowodzenia,
pułku artylerii bezpośredniego wsparcia,
pułku artylerii ogólnego wsparcia,
pułku artylerii haubic,
baterii rakiet plot (36 zestawów plot Javelin lub Blowpipe).
Pułk Artylerii Bezpośredniego Wsparcia składał się z:
dowództwa,
sztabu,
baterii dowodzenia,
3 baterii haubic samob.155mm (8 haubic samob. FV-433 Abbot),
baterii remontowo-zaopatrzeniowej.
Pułk Artylerii Ogólnego Wsparcia składał się z:
dowództwa,
sztabu,
baterii dowodzenia,
3 baterii haubic samob.105mm (8 haubic samob. M-109A2),
baterii remontowo-zaopatrzeniowej.
Pułk Artylerii Haubic składał się z:
dowództwa,
sztabu,
baterii dowodzenia,
3 baterii haubic155mm (8 haubic FH-155-1),
baterii remontowo-zaopatrzeniowej.
Pułk Śmigłowców składał się z:
dowództwa,
sztabu,
eskadry dowodzenia,
2 eskadr śmigłowców ppanc (po 12 śmigłowców Lynx),
eskadry śmigłowców rozpoznawczych (12 śmigłowców SA341 Gazelle),
eskadry obsługi.
Pułk Inżynieryjno-Saperski składał się z:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia,
3 kompanii saperów,
kompanii maszyn inżynieryjnych (czołgi mostowe FV-4002 Centurion, FV-4005 Chieftain, FV-4016 Centurion ARK, pojazdy minowania narzutowego EMI Ranger),
kompanii remontowej.
Brytyjska armia jest armią całkowicie zawodową. Oprócz ewidentnych wad m.in. w postaci możliwości zaistnienia dużej luki mobilizacyjnej w przypadku wybuchu wojny (brak przeszkolonych rezerw i konieczność kilkumiesięcznego szkolenia prawie od podstaw obywateli powołanych do służby wojskowej), system wojska zawodowego daje dużo większe możliwości wyszkolenia żołnierzy i oficerów.
Jednostki tworzące 1 Korpus Armijny poddawane są rotacyjnemu systemowi szkolenia – oznacza to, że co kilka lat dywizja zmechanizowana stacjonująca na terytorium Wielkiej Brytanii zostaje przemieszczona do Niemiec, jednocześnie całkowicie zmieniając swój profil działania na pancerną. Zmiana ta dotyczy zarówno struktury dowodzenia dywizji, jak i organizacji i uzbrojenia wszystkich pododdziałów, które przejmują sprzęt po swojej poprzedniczce (wysłanej do Wielkiej Brytanii, aby przejąć rolę dywizji zmechanizowanej).
Poszczególne bataliony tworzące poszczególne dywizje zmieniają swoje struktury i przeznaczenie (np. oddziały rozpoznawcze stają się pancernymi a zmotoryzowane zmechanizowanymi).
Taki system szkolenia daje w rezultacie wysoki poziom przygotowania żołnierzy i oficerów do działań zbrojnych oraz wszechstronną znajomość sprzętu i uzbrojenia znajdującego się na wyposażeniu Królewskich Sił Zbrojnych.
Bezpośrednie wsparcie oraz obronę przeciwlotniczą pododdziałom dywizji pancernej mają zapewnić samoloty i środki obrony przeciwlotniczej należące do Królewskich Sił Powietrznych (RAF – Royal Air Force).
Podobnie Królewska Marynarka Wojenna (Royal Navy) ma za zadanie zapewnić niezbędne wsparcie dla wojsk lądowych podczas operacji amfibijnych.
Jednak, aby wykazać, że w nawet w tak doskonale wyszkolonym i wyposażonym wojsku, jak brytyjskie, nie wszystko idzie jak „po maśle" i współpraca pomiędzy pododdziałami RAF-u, Royal Navy i wojsk lądowych nie zawsze przebiega bez przeszkód, można przytoczyć losy pododdziału RAF, wyposażonego w wyrzutnie pocisków Rapier, który miał chronić desantowane z okrętów i rozwijające się na brzegu oddziały piechoty, podczas sławnego lądowania pod San Carlos, przeprowadzonego w ramach Operacji Falklandzkiej.
Wyładowane na brzegu wyrzutnie Rapier okazały się niesprawne, ponieważ wilgoć i zasolenie występujące podczas transportu przez Atlantyk spowodowało korozję delikatnych podzespołów elektronicznych (przed lądowaniem nie zrobiono pełnego przeglądu technicznego). Naprawa i wymiana uszkodzonych części trwała kilkanaście godzin i to w sytuacji, kiedy Rapiery powinny były już zapewnić osłonę lądującym pododdziałom. Kiedy już je uruchomiono, okazało się, że sygnał emitowany przez stacje radarowe Rapierów oraz sygnały radarów operujących w pobliżu okrętów wojennych wzajemnie się zakłócają, uniemożliwiając sprawne działanie wyrzutni Rapier oraz systemów obrony przeciwlotniczej floty. Podjęto więc decyzję o wyłączeniu radarów wyrzutni Rapier i przejściu na rezerwowy, optyczny system celowania. Niestety także wtedy użycie wyrzutni nie było możliwe, ponieważ niskie temperatury spowodowały, że w celownikach zaczął się zbierać lód. Problem rozwiązały dopiero specjalnie przywiezione ogrzewacze i wentylatory. Rezultat był taki, że wyrzutnie systemu Rapier przez ponad trzy dni były wyłączone z działania i to w okresie najbardziej nasilonych ataków lotnictwa argentyńskiego.
Organizacja i uzbrojenie
Dywizja Pancerna liczyła w sumie 15 580 żołnierzy i oficerów. W jej skład wchodziły: dowództwo, trzy dowództwa brygadowych grup bojowych oraz następujące pododdziały bojowe, wsparcia i zabezpieczenia:
sztab,
5 pułków pancernych,
5 batalionów zmechanizowanych,
dywizyjna grupa artylerii,
pułk dowodzenia i łączności,
pułk śmigłowców,
pułk inżynieryjno-saperski,
pułk transportowy,
batalion ochrony,
2 bataliony remontowe,
batalion zaopatrzenia,
3 bataliony medyczno-sanitarne,
kompania żandarmerii.
Dywizja Pancerna nie posiadała sztywnej wewnętrznej struktury organizacyjnej. Do poszczególnych Brygadowych Grup Bojowych mogły być, w zależności od bieżącej sytuacji i potrzeb, przyłączane rozmaite pododdziały bojowe i wsparcia, wchodzące w skład dywizji. W toku prowadzonych symulacji i gier wojennych wypracowano trzy podstawowe warianty brygadowych grup bojowych, jakie mogły być tworzone na polu walki:
ciężką (Heavy Combat Group) – złożoną z 2-3 pułków pancernych i 1 batalionu zmechanizowanego,
średnią (Medium Combat Group) – złożoną z 2 pułków pancernych i 2 batalionów zmechanizowanych,
lekką (Light Combat Group) – złożoną z 1 pułków pancernego i 2-3 batalionów zmechanizowanych.
Należy jednak podkreślić, że przedstawiona lista nie zawiera wszystkich możliwych wariantów konfiguracji grup bojowych dywizji pancernej.
Oprócz wymienionych pododdziałów brygadowej grupy bojowe posiadały stały element, złożony z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia.
Pułk Pancerny liczył 525 żołnierzy i składał się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia (1 czołg, 3 transp. rozp. Scimitar)
plutonu rozpoznawczego (8 czołgów lekkich Scorpion),
plutonu ppanc (9 samobieżnych wyrzutni ppk FV-102 Striker, 2 transp. rozp. Scimitar),
4 szwadronów czołgów (pluton dow – 2 czołgi Challenger albo Chieftain, 1 transp. rozp. Scimitar oraz 3 plutony po 4 czołgi Challenger albo Chieftain),
plutonu ewakuacyjno-remontowego (1 transp. rozp. Scimitar)
Ogółem w skład uzbrojenia pułku pancernego wchodziło:
57 czołgów Challenger albo Chieftain,
8 czołgów lekkich FV-101 Scorpion,
10 transp. rozp. FV-107 Scimitar lub sam. panc FV-721 Fox,
9 samobieżnych wyrzutni ppk FV-102 Striker.
Batalion Zmechanizowany liczył 770 żołnierzy i składał się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia (1 czołg, 3 transp. rozp. Scimitar),
3 kompanii zmechanizowanych (w składzie: pluton dowodzenia – 1 transp. rozp. FV-107 Scimitar lub sam. panc FV-721 Fox, 3 plut piechoty po 4 MCV-80 Warrior albo FV‑432 Trojan i 1 moźdz. 51mm na FV‑432 Trojan),
kompanii wsparcia (w składzie: plutonu rozpoznawczego - 8 transp. rozp. FV-107 Scimitar lub sam. panc FV-721 Fox, 3 plutonów ppanc – po 8 ppk Milan oraz 8 tranp opanc FV-103 Spartan, plutonu moźdz. – 8 moźdz. L1A1 na transp. FV‑432 Trojan),
plutonu remontowego.
Ogółem w skład uzbrojenia batalionu zmechanizowanego wchodziło:
36 MCV-80 Warrior albo FV‑432 Trojan,
9 moźdz. 51mm na FV‑432 Trojan,
8 L1A1 na transp. FV‑432 Trojan,
14 transp. rozp. FV-107 Scimitar lub sam. panc FV-721 Fox,
8 transp. opanc FV-103 Spartan,
24 ppk Milan.
Dywizyjna Grupa Artylerii składała się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
baterii dowodzenia,
pułku artylerii bezpośredniego wsparcia,
pułku artylerii ogólnego wsparcia,
pułku artylerii haubic,
baterii rakiet plot (36 zestawów plot Javelin lub Blowpipe).
Pułk Artylerii Bezpośredniego Wsparcia składał się z:
dowództwa,
sztabu,
baterii dowodzenia,
3 baterii haubic samob.155mm (8 haubic samob. FV-433 Abbot),
baterii remontowo-zaopatrzeniowej.
Pułk Artylerii Ogólnego Wsparcia składał się z:
dowództwa,
sztabu,
baterii dowodzenia,
3 baterii haubic samob.105mm (8 haubic samob. M-109A2),
baterii remontowo-zaopatrzeniowej.
Pułk Artylerii Haubic składał się z:
dowództwa,
sztabu,
baterii dowodzenia,
3 baterii haubic155mm (8 haubic FH-155-1),
baterii remontowo-zaopatrzeniowej.
Pułk Śmigłowców składał się z:
dowództwa,
sztabu,
eskadry dowodzenia,
2 eskadr śmigłowców ppanc (po 12 śmigłowców Lynx),
eskadry śmigłowców rozpoznawczych (12 śmigłowców SA341 Gazelle),
eskadry obsługi.
Pułk Inżynieryjno-Saperski składał się z:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia,
3 kompanii saperów,
kompanii maszyn inżynieryjnych (czołgi mostowe FV-4002 Centurion, FV-4005 Chieftain, FV-4016 Centurion ARK, pojazdy minowania narzutowego EMI Ranger),
kompanii remontowej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz