Na początek mój stary artykuł, który zamieściłem na Wargaming Zone - minęło trochę czasu, ale raczej się nie zdezaktualizował. Oczywiście bardzo proszę o komentarz i ewentualne uzupełnienie. Aby obejrzeć cały artykuł, kliknij "czytaj więcej" pod obrazkiem.
Ad rem:
Współczesna amerykańska doktryna wojenna zrodziła się w latach siedemdziesiątych i była reakcją na negatywne doświadczenia, jakie armia amerykańska wyniosła walk toczonych w Wietnamie.
Kluczowe znaczenie dla sposobu prowadzenia działań wojennych przez wojska USA (czego przykładem może być wojna w Zat. Perskiej) mają dwie podstawowe koncepcje: koncepcja bitwy powietrzno-lądowej (Air-Land Battle) oraz koncepcja operacji komplementarnej i komplementarnego pola bitwy (Operation of Complementary Forces, Complementary Battlefield). Obie wspomniane koncepcje znacząco wpłynęły na organizację i uzbrojenie amerykańskiej dywizji pancernej wz. 86.
Koncepcja bitwy powietrzno-lądowej, która była odpowiedzią na przewagę ilościową radzieckich wojsk pancernych w Europie oraz sowiecką ofensywną doktrynę wojenną, zakłada optymalne wykorzystanie wszystkich rodzajów wojsk i pełne wyzyskanie zalet, jakie daje ich współdziałanie podczas wykonywania zadań. Oznacza to, że traktowanie przestrzeni powietrznej jako integralnego elementu planowania i prowadzenia bitwy, niezależnie od szczebla dowodzenia. Jest to jednoznaczne z tym, że dowódca dywizji lub brygady traktuje lotnictwo taktyczne (samoloty i śmigłowce), jako kolejny obok czołgów, artylerii, piechoty czy saperów rodzaj wojsk znajdujący się w jego dyspozycji.
Aby przeciwstawić się przeciwnikowi posiadającemu przewagę liczebną, należy maksymalnie zgrać posiadane pododdziały (różnych rodzajów wojsk) i wykorzystać wszystkie możliwości operowania nimi. W praktyce oznacza to, zwalczanie sił przeciwnika na całej głębokości jego ugrupowania, poprzez izolowanie i zwalczanie ogniem jego drugich rzutów i odwodów, nie tylko podczas wchodzenia do walki, ale również podczas podchodzenia przednich rubieży, czy podczas zmiany pozycji.
Lotnictwo odgrywa kluczową rolę w amerykańskiej koncepcji pola walki. Działa ono na polu walki na zasadach pełnoprawnego rodzaju wojsk i jest integralnym elementem każdej operacji bojowej. Każda dywizja dysponuje integralną brygadą śmigłowców (wielozadaniowych, szturmowych, rozpoznawczych i transportowych). Eskadry lotnictwa taktycznego zapewniają bezpośrednie wsparcie walczących. Są one wykorzystywane przede wszystkim do niszczenia broni pancernej przeciwnika oraz jego umocnionych pozycji. Strefa bezpośredniego wsparcia własnego lotnictwa (Close Air Support) rozciąga się od dalekiego przedpola po własne tyły.
Koncepcja operacji komplementarnej i komplementarnego pola bitwy narodziła się później, niż koncepcja bitwy powietrzno-lądowej. Zakłada ona, że wojska amerykańskie będą zmuszone do prowadzenia walki z przeciwnikiem posiadającym przewagę liczebną we wszystkich rodzajach sprzęty wojennego. Prowadzenie walki zgodnie z tą koncepcją oznacza konieczność optymalnego doboru posiadanych pododdziałów w zależności od sił przeciwnika, jego sposobu prowadzenia działań wojennych i terenu. Celem działań jest zadanie przeciwnikowi maksymalnych strat i uniemożliwienie realizacji jego zadań, przy możliwie najmniejszym zaangażowaniu sił własnych oraz możliwie najniższych stratach. Oznacza to konieczność szybkiego reagowania na posunięcia przeciwnika, zachowanie wysokiej mobilności wojsk, umożliwiającej przerzucanie oddziałów na zagrożone odcinki oraz posiadanie elastycznej struktury organizacyjnej i dowodzenia. Realizacja tak trudnych zadań jest możliwa tylko przy zachowaniu pełnego profesjonalizmu żołnierzy i kadry oficerskiej oraz dzięki wprowadzeniu do uzbrojenia najnowocześniejszych technologii i rozwiązań.
Przygotowanie do prowadzenia działań wojennych
Po pokonaniu kryzysu wywołanego niepowodzeniami w Wietnamie oraz negatywnym stosunkiem społeczeństwa amerykańskiego do prowadzonych tam operacji wojennych, armia USA stała się w latach osiemdziesiątych najbardziej profesjonalnym wojskiem na świecie. Główne znaczenie miało tutaj to, że służba w armii jest zawodowa lub oparta na wieloletnich kontraktach podpisywanych z podoficerami i żołnierzami. Daje to wysoki stopień profesjonalizmu i fachowości w posługiwaniu się posiadanym sprzętem i uzbrojeniem, ugruntowany częstymi i długotrwałymi ćwiczeniami w warunkach zbliżonych do warunków bojowych. Ponadto długotrwała służba wojskowa oraz częste szkolenia i manewry, zapewniają duży poziom zgrania pododdziałów.
Amerykanie posiadają też doskonałe służby rozpoznawczo-informacyjne, zajmujące się zbieraniem, przetwarzaniem i przekazywaniem informacji – mające kluczowe znaczenie dla sprawnego i szybkiego podejmowania przez dowódców decyzji i wydawania rozkazów podległym pododdziałom.
Podobnie wysoko stoi profesjonalizm amerykańskich służb logistyki i zaopatrzenia wojsk, którego zadaniem jest maksymalne ułatwienie działań i zapewnienie żołnierzom możliwie najwyższego komfortu życia, czasami w najbardziej odległych punktach na całym świecie.
Najbardziej specyficzne dla armii amerykańskiej jest jej morale. Z jednej strony żołnierze USA prezentują doskonałą postawę podczas realizacji postawionych przed nimi zadań i wykazują dużą inicjatywę i pomysłowość na każdym szczeblu, rzadko spotykaną w innych armiach. Z drugiej jednak strony charakterystyczny dla żołnierzy amerykańskich jest zaskakująco niski próg odporności psychicznej na sytuacje stresowe na polu walki, w szczególności na straty własne. Jak pokazują działania m.in. w Wietnamie lub w Iraku żołnierze potrafią wtedy zawieść w najprostszych sytuacjach.
Doktryna użycia wojsk pancernych jest odmienna od doktryny sowieckiej. Nie ma w niej tak rygorystycznego nacisku na działania ofensywne. W ataku zadaniem czołgów jest niszczenie broni pancernej i przeciwpancernej przeciwnika oraz osłona towarzyszącej piechoty. W warunkach kontaktu z przeciwnikiem czołgi posuwają w szyku rozwiniętym, ubezpieczając się wzajemnie plutonami swoje flanki. Czołgi atakują, wykorzystując przeszkody terenowe dla prowadzenia ognia z krótkich przystanków. W obronie głównym zadaniem czołgów jest zwalczanie czołgów przeciwnika. Mogą to robić z przygotowanych stanowisk, z ukrycia lub w ruchu. Wozy bojowe nieprzyjaciela są zwalczane z odległości ponad 2 500 metrów. Zasłony dymne są stosowane w celu zamaskowania ruchu czołgów, zarówno w ataku, jak i w obronie. Sprzyja temu rodzajowi walki posiadanie termowizyjnych urządzeń celowniczych, niwelujących przeszkody w postaci ograniczonej widoczności w przypadku stosowania zasłon dymnych. Czołgi zawsze współdziałają z przydzieloną im piechotą – na szczeblu kompanii czołgów obowiązuje zasada, że oddaje ona jeden pluton kompanii zmechanizowanej, w zamian otrzymując pluton piechoty zmechanizowanej.
Piechota amerykańska (pomijając lekką piechotę) posiada organiczne środki transportu (bojowe wozy piechoty lub transportery), pozwalające jej na walkę z wnętrza pojazdów bez konieczności spieszania się, co następuje tylko wyjątkowo w minimalnej odległości od nieprzyjaciela. Piechota jest bogato wyposażona we własne i wspierające ją środki ogniowe. Kolumna pojazdów rozwija się w sytuacji, kiedy spotkanie z nieprzyjacielem staje się prawdopodobne. Celem bezpośredniego ataku mogą być tylko pozycje rozpoznane i obezwładnione własnym ogniem. W przypadku zaistnienia boju spotkaniowego kluczowe znaczenie dla działań Amerykanów ma inicjatywa i improwizacja dowódców najniższego szczebla, do których to zadań są oni odpowiednio szkoleni i przygotowywani. W obronie zastosowanie mają dwa warianty działań. Pierwszy polega na prowadzeniu walki w formie nagłych, szybkich i niespodziewanych uderzeń i odwrotów, zapobiegających przejęciu inicjatywy przez przeciwnika. W tym przypadku konkretna pozycja, jaką mają utrzymać wojska jest nieistotna, bardziej chodzi o zmęczenie i wyniszczenie oddziałów nieprzyjaciela. Drugi ma miejsce, kiedy zostaje wyznaczona konkretna linia jaką należy utrzymać. Wtedy broniące się oddziały grupują się w kilka rzutów, zabezpieczając swoje skrzydła i tyły. Obrona przybiera wtedy postać walki izolowanych i wzajemnie wspierających się punktów ogniowych, w szczególności przeciwpancernych, z maksymalnym wykorzystaniem warunków terenowych. Bezpośrednie wsparcie artyleryjskie zapewniają piechocie organiczne pododdziały granatników, moździerzy i broni ppanc. Obrona przeciwpancerna składa się z czterech stref zwalczania czołgów: na podejściach do pozycji (pow. 3 500m – uderzenia śmigłowców i samolotów, artyleria, pola minowe), dalekiej (1 000-3 500 m – ppk TOW i M901, czołgi, artyleria, miny), bliskiej (250-1 000 m – ppk Dragon, czołgi) oraz bezpośredniej (do 250 m – ppk Dragon, LAW). Organizowane są „strefy śmierci” – przykryte ogniem ppanc ze wszystkich kierunków oraz zasadzki ppanc.
Ogień artyleryjski jest prowadzony według dwóch podstawowych zasad: selektywności i ekonomiczności. Preferuje się punktowy ostrzał celów uprzednio rozpoznanych i zidentyfikowanych. W celach rozpoznania artyleryjskiego wykorzystywane są urządzenia radarowe obserwacji pola walki i namierzania, radioelektroniczne środki rozpoznania, bezpilotowe aparaty latające oraz klasyczne rozpoznanie prowadzone za pomocą pojazdów, śmigłowców i samolotów. Dywizjony i baterie M109 znajdujące się w dywizyjnej brygadzie artylerii, przydzielane są do poszczególnych brygad lub batalionów, natomiast dywizjony M110 przekazuje się do dyspozycji dowódcy artylerii korpusu. W dyspozycji dowódcy dywizji pozostają zwykle tylko wyrzutnie rakietowe MLRS. Do sztabów poszczególnych batalionów przydzielani są oficerowie łącznikowi artylerii, co sprawia, że pododdziały artylerii walczą w ścisłym kontakcie z innymi rodzajami wojsk. Obowiązkowo stosowany jest manewr artyleryjski – baterie i działony zmieniają stanowiska po oddaniu kilku salw.
Obronę przeciwlotniczą zapewnia przede wszystkim własne lotnictwo. Obronę bezpośrednią zapewniają dywizyjne pododdziały plot. – wyposażone w Chapparale, Rolandy 2, Stingery i Vulcany – działające w pododdziałach plot. zapewniających osłonę zgrupowaniom lub przydzielane (Stingery) do poszczególnych pododdziałów (plutonów, kompanii).
Organizacja i uzbrojenie Dywizji Pancernej wz.86
Struktura Dywizji Pancernej jest dostosowana do amerykańskiej koncepcji pola walki. Przyjęcie w 1986 roku nowej organizacji dywizji, stosunku do poprzedniego etatu oznaczało:
uproszczenie struktury sztabu i dowodzenia,
zmianę organizacji batalionów: czołgów, zmechanizowanego i saperów,
utworzenie w ramach dywizji brygady śmigłowców,
reorganizację zaopatrzenia poszczególnych brygad (oddzielne bataliony zaopatrzenia),
utworzenie pododdziałów chemicznych.
W Dywizji Pancernej służy ogółem 19 870 oficerów, podoficerów i żołnierzy. Dywizja składa się z trzech brygadowych grup bojowych, o zmiennej strukturze i składzie, który zależy od powierzonego zadania, aktualnej sytuacji oraz posiadanych przez dywizję sił. W skład dywizji ponadto wchodzi sześć batalionów czołgów i cztery bataliony zmechanizowane.
Struktura Dywizji Zmechanizowanej jest analogiczna do struktury Dywizji Pancernej, z wyjątkiem tego, że posiada ona pięć batalionów czołgów i pięć batalionów zmechanizowanych. Wysoki stopień unifikacji jednostek zapewnia sprawne dowodzenie i zaopatrzenie.
Dowódcy dywizji ponadto bezpośrednio podlegają następujące oddziały:
sztab,
kompania dowodzenia (220 ż., transp. M577 i M113, samochody specjalistyczne),
Brygada Artylerii,
Brygada Śmigłowców
Batalion Przeciwlotniczy,
Batalion Saperów
kompania chemiczna (146 ż, sekcja dowodzenia, pluton zadymiania, 5 plutonów specjalnych – dezaktywacyjnych),
Brygada Logistyczna (dowództwo, sztab, kompania dowodzenia – 100 ż, batalion zabezpieczenia – 1000 ż, 3 bataliony zaopatrzenia – po jednym dla każdej brygady, po 700 ż).
Brygadowa Grupa Bojowa składa się zwykle z 2 do 4 batalionów czołgów i zmechanizowanych.
Dowódcy Brygady podlegają następujące pododdziały:
sztab,
kompania dowodzenia (140 ż, transp. M577 i M113, samochody specjalistyczne),
batalion łączności (800 ż, sprzęt łączności: radiostacje, krótkofalówki, środki łączności satelitarnej),
batalion rozpoznania i WRE (580 ż, wozy rozp. M3, środki rozpoznania i WRE),
kompania żandarmerii (2 ppk Dragon),
bataliony czołgów,
bataliony zmechanizowane.
Współczesna amerykańska doktryna wojenna zrodziła się w latach siedemdziesiątych i była reakcją na negatywne doświadczenia, jakie armia amerykańska wyniosła walk toczonych w Wietnamie.
Kluczowe znaczenie dla sposobu prowadzenia działań wojennych przez wojska USA (czego przykładem może być wojna w Zat. Perskiej) mają dwie podstawowe koncepcje: koncepcja bitwy powietrzno-lądowej (Air-Land Battle) oraz koncepcja operacji komplementarnej i komplementarnego pola bitwy (Operation of Complementary Forces, Complementary Battlefield). Obie wspomniane koncepcje znacząco wpłynęły na organizację i uzbrojenie amerykańskiej dywizji pancernej wz. 86.
Koncepcja bitwy powietrzno-lądowej, która była odpowiedzią na przewagę ilościową radzieckich wojsk pancernych w Europie oraz sowiecką ofensywną doktrynę wojenną, zakłada optymalne wykorzystanie wszystkich rodzajów wojsk i pełne wyzyskanie zalet, jakie daje ich współdziałanie podczas wykonywania zadań. Oznacza to, że traktowanie przestrzeni powietrznej jako integralnego elementu planowania i prowadzenia bitwy, niezależnie od szczebla dowodzenia. Jest to jednoznaczne z tym, że dowódca dywizji lub brygady traktuje lotnictwo taktyczne (samoloty i śmigłowce), jako kolejny obok czołgów, artylerii, piechoty czy saperów rodzaj wojsk znajdujący się w jego dyspozycji.
Aby przeciwstawić się przeciwnikowi posiadającemu przewagę liczebną, należy maksymalnie zgrać posiadane pododdziały (różnych rodzajów wojsk) i wykorzystać wszystkie możliwości operowania nimi. W praktyce oznacza to, zwalczanie sił przeciwnika na całej głębokości jego ugrupowania, poprzez izolowanie i zwalczanie ogniem jego drugich rzutów i odwodów, nie tylko podczas wchodzenia do walki, ale również podczas podchodzenia przednich rubieży, czy podczas zmiany pozycji.
Lotnictwo odgrywa kluczową rolę w amerykańskiej koncepcji pola walki. Działa ono na polu walki na zasadach pełnoprawnego rodzaju wojsk i jest integralnym elementem każdej operacji bojowej. Każda dywizja dysponuje integralną brygadą śmigłowców (wielozadaniowych, szturmowych, rozpoznawczych i transportowych). Eskadry lotnictwa taktycznego zapewniają bezpośrednie wsparcie walczących. Są one wykorzystywane przede wszystkim do niszczenia broni pancernej przeciwnika oraz jego umocnionych pozycji. Strefa bezpośredniego wsparcia własnego lotnictwa (Close Air Support) rozciąga się od dalekiego przedpola po własne tyły.
Koncepcja operacji komplementarnej i komplementarnego pola bitwy narodziła się później, niż koncepcja bitwy powietrzno-lądowej. Zakłada ona, że wojska amerykańskie będą zmuszone do prowadzenia walki z przeciwnikiem posiadającym przewagę liczebną we wszystkich rodzajach sprzęty wojennego. Prowadzenie walki zgodnie z tą koncepcją oznacza konieczność optymalnego doboru posiadanych pododdziałów w zależności od sił przeciwnika, jego sposobu prowadzenia działań wojennych i terenu. Celem działań jest zadanie przeciwnikowi maksymalnych strat i uniemożliwienie realizacji jego zadań, przy możliwie najmniejszym zaangażowaniu sił własnych oraz możliwie najniższych stratach. Oznacza to konieczność szybkiego reagowania na posunięcia przeciwnika, zachowanie wysokiej mobilności wojsk, umożliwiającej przerzucanie oddziałów na zagrożone odcinki oraz posiadanie elastycznej struktury organizacyjnej i dowodzenia. Realizacja tak trudnych zadań jest możliwa tylko przy zachowaniu pełnego profesjonalizmu żołnierzy i kadry oficerskiej oraz dzięki wprowadzeniu do uzbrojenia najnowocześniejszych technologii i rozwiązań.
Przygotowanie do prowadzenia działań wojennych
Po pokonaniu kryzysu wywołanego niepowodzeniami w Wietnamie oraz negatywnym stosunkiem społeczeństwa amerykańskiego do prowadzonych tam operacji wojennych, armia USA stała się w latach osiemdziesiątych najbardziej profesjonalnym wojskiem na świecie. Główne znaczenie miało tutaj to, że służba w armii jest zawodowa lub oparta na wieloletnich kontraktach podpisywanych z podoficerami i żołnierzami. Daje to wysoki stopień profesjonalizmu i fachowości w posługiwaniu się posiadanym sprzętem i uzbrojeniem, ugruntowany częstymi i długotrwałymi ćwiczeniami w warunkach zbliżonych do warunków bojowych. Ponadto długotrwała służba wojskowa oraz częste szkolenia i manewry, zapewniają duży poziom zgrania pododdziałów.
Amerykanie posiadają też doskonałe służby rozpoznawczo-informacyjne, zajmujące się zbieraniem, przetwarzaniem i przekazywaniem informacji – mające kluczowe znaczenie dla sprawnego i szybkiego podejmowania przez dowódców decyzji i wydawania rozkazów podległym pododdziałom.
Podobnie wysoko stoi profesjonalizm amerykańskich służb logistyki i zaopatrzenia wojsk, którego zadaniem jest maksymalne ułatwienie działań i zapewnienie żołnierzom możliwie najwyższego komfortu życia, czasami w najbardziej odległych punktach na całym świecie.
Najbardziej specyficzne dla armii amerykańskiej jest jej morale. Z jednej strony żołnierze USA prezentują doskonałą postawę podczas realizacji postawionych przed nimi zadań i wykazują dużą inicjatywę i pomysłowość na każdym szczeblu, rzadko spotykaną w innych armiach. Z drugiej jednak strony charakterystyczny dla żołnierzy amerykańskich jest zaskakująco niski próg odporności psychicznej na sytuacje stresowe na polu walki, w szczególności na straty własne. Jak pokazują działania m.in. w Wietnamie lub w Iraku żołnierze potrafią wtedy zawieść w najprostszych sytuacjach.
Doktryna użycia wojsk pancernych jest odmienna od doktryny sowieckiej. Nie ma w niej tak rygorystycznego nacisku na działania ofensywne. W ataku zadaniem czołgów jest niszczenie broni pancernej i przeciwpancernej przeciwnika oraz osłona towarzyszącej piechoty. W warunkach kontaktu z przeciwnikiem czołgi posuwają w szyku rozwiniętym, ubezpieczając się wzajemnie plutonami swoje flanki. Czołgi atakują, wykorzystując przeszkody terenowe dla prowadzenia ognia z krótkich przystanków. W obronie głównym zadaniem czołgów jest zwalczanie czołgów przeciwnika. Mogą to robić z przygotowanych stanowisk, z ukrycia lub w ruchu. Wozy bojowe nieprzyjaciela są zwalczane z odległości ponad 2 500 metrów. Zasłony dymne są stosowane w celu zamaskowania ruchu czołgów, zarówno w ataku, jak i w obronie. Sprzyja temu rodzajowi walki posiadanie termowizyjnych urządzeń celowniczych, niwelujących przeszkody w postaci ograniczonej widoczności w przypadku stosowania zasłon dymnych. Czołgi zawsze współdziałają z przydzieloną im piechotą – na szczeblu kompanii czołgów obowiązuje zasada, że oddaje ona jeden pluton kompanii zmechanizowanej, w zamian otrzymując pluton piechoty zmechanizowanej.
Piechota amerykańska (pomijając lekką piechotę) posiada organiczne środki transportu (bojowe wozy piechoty lub transportery), pozwalające jej na walkę z wnętrza pojazdów bez konieczności spieszania się, co następuje tylko wyjątkowo w minimalnej odległości od nieprzyjaciela. Piechota jest bogato wyposażona we własne i wspierające ją środki ogniowe. Kolumna pojazdów rozwija się w sytuacji, kiedy spotkanie z nieprzyjacielem staje się prawdopodobne. Celem bezpośredniego ataku mogą być tylko pozycje rozpoznane i obezwładnione własnym ogniem. W przypadku zaistnienia boju spotkaniowego kluczowe znaczenie dla działań Amerykanów ma inicjatywa i improwizacja dowódców najniższego szczebla, do których to zadań są oni odpowiednio szkoleni i przygotowywani. W obronie zastosowanie mają dwa warianty działań. Pierwszy polega na prowadzeniu walki w formie nagłych, szybkich i niespodziewanych uderzeń i odwrotów, zapobiegających przejęciu inicjatywy przez przeciwnika. W tym przypadku konkretna pozycja, jaką mają utrzymać wojska jest nieistotna, bardziej chodzi o zmęczenie i wyniszczenie oddziałów nieprzyjaciela. Drugi ma miejsce, kiedy zostaje wyznaczona konkretna linia jaką należy utrzymać. Wtedy broniące się oddziały grupują się w kilka rzutów, zabezpieczając swoje skrzydła i tyły. Obrona przybiera wtedy postać walki izolowanych i wzajemnie wspierających się punktów ogniowych, w szczególności przeciwpancernych, z maksymalnym wykorzystaniem warunków terenowych. Bezpośrednie wsparcie artyleryjskie zapewniają piechocie organiczne pododdziały granatników, moździerzy i broni ppanc. Obrona przeciwpancerna składa się z czterech stref zwalczania czołgów: na podejściach do pozycji (pow. 3 500m – uderzenia śmigłowców i samolotów, artyleria, pola minowe), dalekiej (1 000-3 500 m – ppk TOW i M901, czołgi, artyleria, miny), bliskiej (250-1 000 m – ppk Dragon, czołgi) oraz bezpośredniej (do 250 m – ppk Dragon, LAW). Organizowane są „strefy śmierci” – przykryte ogniem ppanc ze wszystkich kierunków oraz zasadzki ppanc.
Ogień artyleryjski jest prowadzony według dwóch podstawowych zasad: selektywności i ekonomiczności. Preferuje się punktowy ostrzał celów uprzednio rozpoznanych i zidentyfikowanych. W celach rozpoznania artyleryjskiego wykorzystywane są urządzenia radarowe obserwacji pola walki i namierzania, radioelektroniczne środki rozpoznania, bezpilotowe aparaty latające oraz klasyczne rozpoznanie prowadzone za pomocą pojazdów, śmigłowców i samolotów. Dywizjony i baterie M109 znajdujące się w dywizyjnej brygadzie artylerii, przydzielane są do poszczególnych brygad lub batalionów, natomiast dywizjony M110 przekazuje się do dyspozycji dowódcy artylerii korpusu. W dyspozycji dowódcy dywizji pozostają zwykle tylko wyrzutnie rakietowe MLRS. Do sztabów poszczególnych batalionów przydzielani są oficerowie łącznikowi artylerii, co sprawia, że pododdziały artylerii walczą w ścisłym kontakcie z innymi rodzajami wojsk. Obowiązkowo stosowany jest manewr artyleryjski – baterie i działony zmieniają stanowiska po oddaniu kilku salw.
Obronę przeciwlotniczą zapewnia przede wszystkim własne lotnictwo. Obronę bezpośrednią zapewniają dywizyjne pododdziały plot. – wyposażone w Chapparale, Rolandy 2, Stingery i Vulcany – działające w pododdziałach plot. zapewniających osłonę zgrupowaniom lub przydzielane (Stingery) do poszczególnych pododdziałów (plutonów, kompanii).
Organizacja i uzbrojenie Dywizji Pancernej wz.86
Struktura Dywizji Pancernej jest dostosowana do amerykańskiej koncepcji pola walki. Przyjęcie w 1986 roku nowej organizacji dywizji, stosunku do poprzedniego etatu oznaczało:
uproszczenie struktury sztabu i dowodzenia,
zmianę organizacji batalionów: czołgów, zmechanizowanego i saperów,
utworzenie w ramach dywizji brygady śmigłowców,
reorganizację zaopatrzenia poszczególnych brygad (oddzielne bataliony zaopatrzenia),
utworzenie pododdziałów chemicznych.
W Dywizji Pancernej służy ogółem 19 870 oficerów, podoficerów i żołnierzy. Dywizja składa się z trzech brygadowych grup bojowych, o zmiennej strukturze i składzie, który zależy od powierzonego zadania, aktualnej sytuacji oraz posiadanych przez dywizję sił. W skład dywizji ponadto wchodzi sześć batalionów czołgów i cztery bataliony zmechanizowane.
Struktura Dywizji Zmechanizowanej jest analogiczna do struktury Dywizji Pancernej, z wyjątkiem tego, że posiada ona pięć batalionów czołgów i pięć batalionów zmechanizowanych. Wysoki stopień unifikacji jednostek zapewnia sprawne dowodzenie i zaopatrzenie.
Dowódcy dywizji ponadto bezpośrednio podlegają następujące oddziały:
sztab,
kompania dowodzenia (220 ż., transp. M577 i M113, samochody specjalistyczne),
Brygada Artylerii,
Brygada Śmigłowców
Batalion Przeciwlotniczy,
Batalion Saperów
kompania chemiczna (146 ż, sekcja dowodzenia, pluton zadymiania, 5 plutonów specjalnych – dezaktywacyjnych),
Brygada Logistyczna (dowództwo, sztab, kompania dowodzenia – 100 ż, batalion zabezpieczenia – 1000 ż, 3 bataliony zaopatrzenia – po jednym dla każdej brygady, po 700 ż).
Brygadowa Grupa Bojowa składa się zwykle z 2 do 4 batalionów czołgów i zmechanizowanych.
Dowódcy Brygady podlegają następujące pododdziały:
sztab,
kompania dowodzenia (140 ż, transp. M577 i M113, samochody specjalistyczne),
batalion łączności (800 ż, sprzęt łączności: radiostacje, krótkofalówki, środki łączności satelitarnej),
batalion rozpoznania i WRE (580 ż, wozy rozp. M3, środki rozpoznania i WRE),
kompania żandarmerii (2 ppk Dragon),
bataliony czołgów,
bataliony zmechanizowane.
Batalion Czołgów liczy 580 żołnierzy oraz składa się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia (322 ż),
4 kompanii czołgów.
W skład kompanii dowodzenia wchodzą następujące pododdziały:
sekcja dowodzenia (2 czołgi M1, 1 w. rozp. M3),
pluton rozpoznania (6 w. rozp. M3),
pluton moździerzy (6 M106),
pluton łączności,
pluton zaopatrzenia,
pluton remontowy,
pluton sanitarny.
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia (322 ż),
4 kompanii czołgów.
W skład kompanii dowodzenia wchodzą następujące pododdziały:
sekcja dowodzenia (2 czołgi M1, 1 w. rozp. M3),
pluton rozpoznania (6 w. rozp. M3),
pluton moździerzy (6 M106),
pluton łączności,
pluton zaopatrzenia,
pluton remontowy,
pluton sanitarny.
W skład kompanii czołgów wchodzą następujące pododdziały:
sekcja dowodzenia (2 czołgi M1),
3 plutony czołgów (po 4 czołgi M1).
Batalion Zmechanizowany liczy 870 żołnierzy oraz składa się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia (357 ż),
kompanii ppanc (12 M901),
4 kompanii piechoty zmechanizowanej (po 111 ż).
W skład kompanii dowodzenia wchodzą następujące pododdziały:
sekcja dowodzenia (2 bwp M2, 1 w. rozp. M3),
pluton rozpoznania (6 w. rozp. M3),
pluton moździerzy (6 M106),
pluton łączności,
pluton zaopatrzenia,
pluton remontowy,
pluton sanitarny.
W skład kompanii piechoty zmechanizowanej wchodzą następujące pododdziały:
sekcja dowodzenia (2 bwp M2),
3 plutony piechoty zmechanizowanej (po 4 bwp M2, 3 ppk Dragon).
sekcja dowodzenia (2 czołgi M1),
3 plutony czołgów (po 4 czołgi M1).
Batalion Zmechanizowany liczy 870 żołnierzy oraz składa się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia (357 ż),
kompanii ppanc (12 M901),
4 kompanii piechoty zmechanizowanej (po 111 ż).
W skład kompanii dowodzenia wchodzą następujące pododdziały:
sekcja dowodzenia (2 bwp M2, 1 w. rozp. M3),
pluton rozpoznania (6 w. rozp. M3),
pluton moździerzy (6 M106),
pluton łączności,
pluton zaopatrzenia,
pluton remontowy,
pluton sanitarny.
W skład kompanii piechoty zmechanizowanej wchodzą następujące pododdziały:
sekcja dowodzenia (2 bwp M2),
3 plutony piechoty zmechanizowanej (po 4 bwp M2, 3 ppk Dragon).
Bataliony czołgów i zmechanizowane w trakcie realizacji zadań bojowych nie zachowują swojej struktury i przekazują sobie w zależności od sytuacji poszczególne kompanie czołgów i zmechanizowane.
Brygada Artylerii składa się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia (180 ż),
dywizjonu rozpoznania artyleryjskiego (355 ż, 3 radiolokatory TPQ-36, 2 radiolokatory TPQ-37, 9 bezpilotowych środków rozpoznania powietrznego),
3 dywizjonów haubic,
dywizjonu artylerii mieszanej.
Brygada Artylerii składa się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia (180 ż),
dywizjonu rozpoznania artyleryjskiego (355 ż, 3 radiolokatory TPQ-36, 2 radiolokatory TPQ-37, 9 bezpilotowych środków rozpoznania powietrznego),
3 dywizjonów haubic,
dywizjonu artylerii mieszanej.
W skład dywizjonu haubic, liczącego 775 ż, wchodzi:
dowództwo,
sztab,
bateria dowodzenia,
3 baterie haubic samobieżnych (8 M109A2, 8 ppk Dragon).
W skład dywizjonu artylerii mieszanej, liczącego 725 ż, wchodzi:
dowództwo,
sztab,
bateria dowodzenia,
bateria haubic samobieżnych (8 M110A2, 8 ppk Dragon).
bateria artylerii rakietowej (9 MLRS).
dowództwo,
sztab,
bateria dowodzenia,
3 baterie haubic samobieżnych (8 M109A2, 8 ppk Dragon).
W skład dywizjonu artylerii mieszanej, liczącego 725 ż, wchodzi:
dowództwo,
sztab,
bateria dowodzenia,
bateria haubic samobieżnych (8 M110A2, 8 ppk Dragon).
bateria artylerii rakietowej (9 MLRS).
Brygada Śmigłowców liczy 2020 ż i składa się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia,
batalion rozpoznawczy,
2 bataliony śmigłowców ppanc,
batalion śmigłowców wsparcia.
W skład batalionu rozpoznawczego, liczącego 625 ż, wchodzi:
dowództwo,
sztab,
kompania dowodzenia (1 OH-58C lub OH-6A, 3 wozy rozp M3),
2 kompanie rozpoznania powietrznego (6 OH-58C lub OH-6A, 4 AH-64 lub AH-1S),
2 kompanie rozpoznawcze (w składzie: sekcja dowodzenia – 1 M3, 3 plut rozp – 6 M3, 1 M106).
W skład batalionu śmigłowców ppanc, liczącego 260 ż, wchodzi:
dowództwo,
sztab,
kompania dowodzenia,
3 kompanie śmigłowców ppanc (4 OH-58C lub OH-6A, 7 AH-64 lub AH-1S).
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia,
batalion rozpoznawczy,
2 bataliony śmigłowców ppanc,
batalion śmigłowców wsparcia.
W skład batalionu rozpoznawczego, liczącego 625 ż, wchodzi:
dowództwo,
sztab,
kompania dowodzenia (1 OH-58C lub OH-6A, 3 wozy rozp M3),
2 kompanie rozpoznania powietrznego (6 OH-58C lub OH-6A, 4 AH-64 lub AH-1S),
2 kompanie rozpoznawcze (w składzie: sekcja dowodzenia – 1 M3, 3 plut rozp – 6 M3, 1 M106).
W skład batalionu śmigłowców ppanc, liczącego 260 ż, wchodzi:
dowództwo,
sztab,
kompania dowodzenia,
3 kompanie śmigłowców ppanc (4 OH-58C lub OH-6A, 7 AH-64 lub AH-1S).
W skład batalionu śmigłowców wsparcia, liczącego 260 ż, wchodzi:
dowództwo,
sztab,
kompania dowodzenia,
kompania wsparcia ogólnego (18 OH-58C lub OH-6A, 6 UH-60A)
kompania śmigłowców wielozadaniowych (15 UH-60A)
kompania remontowa (2 UH-60A).
Batalion Przeciwlotniczy liczy 890 ż i składa się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
baterii dowodzenia,
3 baterii artylerii plot (12 M163 Vulcan),
bateria rakiet plot (18 Roland2 lub Chapparal),
bateria lekkich rakiet plot (30 Stinger)
Batalion Saperów składa się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia,
4 kompanii saperów.
Na wyposażeniu batalionu znajduje się m.in.:
3 czołgi inżynieryjne,
6 czołgów mostowych,
8 wielozadaniowych pojazdów inż. UET,
1 park mostowy Ribbon Bridge,
4 pojazdy minowania mechanicznego,
8 pojazdów z ładunkami paliwowo-powietrznymi do robienia przejść w polach minowych,
6 ppk Dragon.
dowództwo,
sztab,
kompania dowodzenia,
kompania wsparcia ogólnego (18 OH-58C lub OH-6A, 6 UH-60A)
kompania śmigłowców wielozadaniowych (15 UH-60A)
kompania remontowa (2 UH-60A).
Batalion Przeciwlotniczy liczy 890 ż i składa się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
baterii dowodzenia,
3 baterii artylerii plot (12 M163 Vulcan),
bateria rakiet plot (18 Roland2 lub Chapparal),
bateria lekkich rakiet plot (30 Stinger)
Batalion Saperów składa się z następujących pododdziałów:
dowództwa,
sztabu,
kompanii dowodzenia,
4 kompanii saperów.
Na wyposażeniu batalionu znajduje się m.in.:
3 czołgi inżynieryjne,
6 czołgów mostowych,
8 wielozadaniowych pojazdów inż. UET,
1 park mostowy Ribbon Bridge,
4 pojazdy minowania mechanicznego,
8 pojazdów z ładunkami paliwowo-powietrznymi do robienia przejść w polach minowych,
6 ppk Dragon.
Bardzo ciekawe te zestawienia. Czy masz może jakieś informacje tego typu o armii Białorusi?
OdpowiedzUsuń